Zatrudnienie na podstawie umowy o pracę

Zgodnie z art. 9 ust. 4 w związku z art. 13 pkt 1 ustawy o sus, osoby będące pracownikami, mające ustalone prawo do emerytury lub renty, podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia jego ustania. Dla tych osób obowiązkowe jest także ubezpieczenie chorobowe i ubezpieczenie wypadkowe (art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o sus). Osoby objęte ubezpieczeniami społecznymi, które są pracownikami, podlegają również obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego (art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy zdrowotnej).

Pracodawca zatrudniający emeryta lub rencistę zobowiązany jest do zgłoszenia pracownika do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego w terminie 7 dni od daty powstania obowiązku ubezpieczeń, poprzez złożenie w ZUS formularza zgłoszeniowego ZUS ZUA - "Zgłoszenie do ubezpieczeń/Zgłoszenie zmiany danych osoby ubezpieczonej". Natomiast w razie rozwiązania lub wygaśnięcia umowy o pracę do wyrejestrowania z tych ubezpieczeń. Formularz wyrejestrowania pracownika z ubezpieczeń ZUS ZWUA - "Wyrejestrowanie z ubezpieczeń" płatnik składa w terminie 7 dni od zaistnienia tego faktu.

Informację, iż zatrudniony pracownik ma ustalone prawo do emerytury lub renty pracodawca zaznacza, wpisując w kodzie tytułu ubezpieczenia jako piąty znak cyfrę:

• 1 jeżeli pracownik ma ustalone prawo do emerytury,
   
• 2 jeżeli pracownik ma ustalone prawo do renty.

Dodajmy jeszcze, że informację o stopniu niepełnosprawności zamieszcza się poprzez wpisanie w szóstym znaku kodu tytułu ubezpieczenia:

• 0 jeżeli pracownik nie posiada orzeczenia o niepełnosprawności lub nie przedłożył go płatnikowi składek,
   
• 1 jeżeli pracownik przedłożył płatnikowi składek orzeczenie o lekkim stopniu niepełnosprawności,
   
• 2 jeżeli pracownik przedłożył płatnikowi składek orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności,
   
• 3 jeżeli pracownik przedłożył płatnikowi składek orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności,
   
• 4 jeżeli pracownik przedłożył płatnikowi orzeczenie o niepełnosprawności wydane osobom do 16. roku życia.

Zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r. nr 127, poz. 721 z późn. zm.), dalej ustawy o rehabilitacji, orzeczenie lekarza orzecznika ZUS o:

• całkowitej niezdolności do pracy, ustalone na podstawie art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 887), dalej ustawy emerytalnej, i niezdolności do samodzielnej egzystencji, ustalone na podstawie art. 13 ust. 5 ustawy emerytalnej traktowane jest na równi z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności,
   
• niezdolności do samodzielnej egzystencji, ustalone na podstawie art. 13 ust. 5 ustawy emerytalnej, jest traktowane na równi z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności,
   
• całkowitej niezdolności do pracy, ustalone na podstawie art. 12 ust. 2 ustawy emerytalnej, jest traktowane na równi z orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności,
   
• częściowej niezdolności do pracy, ustalone na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy emerytalnej, oraz celowości przekwalifikowania, o którym mowa w art. 119 ust. 2 i 3 ustawy emerytalnej, jest traktowane na równi z orzeczeniem o lekkim stopniu niepełnosprawności.

Należy mieć przy tym na uwadze, że orzeczenie o częściowej niezdolności do pracy - do czasu upływu jego ważności - wydane w okresie od 1 stycznia do 16 sierpnia 1998 r. jest traktowane na równi z orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności (art. 5 pkt 3 ustawy o rehabilitacji, w brzmieniu obowiązującym w ww. okresie).

Osoby, które przed dniem wejścia w życie ustawy o rehabilitacji zostały zaliczone do jednej z grup inwalidów, są osobami niepełnosprawnymi w rozumieniu tej ustawy, jeżeli przed tą datą orzeczenie o zaliczeniu do jednej z grup inwalidów nie utraciło mocy (art. 62 ust. 1 ustawy o rehabilitacji). Orzeczenie o zaliczeniu do:

• I grupy inwalidów traktowane jest na równi z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności,
   
• II grupy inwalidów traktowane jest na równi z orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności,
   
• III grupy inwalidów traktowane jest na równi z orzeczeniem o lekkim stopniu niepełnosprawności.

Natomiast osoby o stałej albo długotrwałej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym uznaje się za niepełnosprawne, z tym że:

• osoby, którym przysługuje zasiłek pielęgnacyjny, traktuje się jako zaliczone do znacznego stopnia niepełnosprawności,
   
• pozostałe osoby traktuje się jako zaliczone do lekkiego stopnia niepełnosprawności.

Zakład pracy zatrudnił emeryta na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy na okres od 1 września do 31 grudnia 2016 r. Pracodawca w terminie 7 dni od dnia nawiązania stosunku pracy, czyli do 8 września 2016 r. zgłosił emeryta do obowiązkowych ubezpieczeń: emerytalnego, rentowych, chorobowego i wypadkowego oraz do ubezpieczenia zdrowotnego, poprzez złożenie w ZUS formularza zgłoszeniowego ZUS ZUA. Jako kod tytułu ubezpieczenia wpisał 01 10 1 0 - pracownik podlegający ubezpieczeniom społecznym i ubezpieczeniu zdrowotnemu, mający ustalone prawo do emerytury i nieposiadający orzeczenia o niepełnosprawności.

Po rozwiązaniu stosunku pracy pracodawca zobowiązany będzie do wyrejestrowania pracownika z ubezpieczeń w terminie 7 dni od zaistnienia tego faktu, składając w ZUS druk ZUS ZWUA. W druku tym w bloku IV. wpisze w polach: 01. - kod tytułu ubezpieczenia 01 10 1 0; 02. - datę, od której osoba ta nie podlega ubezpieczeniom, tj. 01.01.2017; 03. - kod przyczyny wyrejestrowania 100.

Zgodnie z przepisami ustawy o sus, składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe pracowników (w tym również emerytów i rencistów) finansują ubezpieczeni (odpowiednio 9,76% i 1,5% podstawy wymiaru) i płatnicy składek (odpowiednio 9,76% i 6,5% podstawy wymiaru), składkę na ubezpieczenie chorobowe finansuje sam ubezpieczony (2,45% podstawy wymiaru), natomiast składkę na ubezpieczenie wypadkowe finansuje w całości płatnik składek.

Ustalenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne

Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe pracowników (w tym również emerytów i rencistów) stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. Przy czym roczna podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe w danym roku kalendarzowym nie może być wyższa od kwoty odpowiadającej trzydziestokrotności prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego (art. 19 ust. 1 ustawy o sus). W 2016 r. jest to kwota 121.650 zł (Mon. Pol. z 2015 r. poz. 1292). Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia chorobowe i wypadkowe pracowników stanowi podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, z tym że bez stosowania jej ograniczenia do kwoty rocznego limitu.

W podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne nie uwzględnia się:

• wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz zasiłków (art. 18 ust. 2 ustawy o sus),
   
• składników przychodu, które zostały wymienione w § 2 ust. 1 rozporządzenia składkowego,
   
• opłacanej przez pracodawcę (z jego środków) składki podstawowej na pracowniczy program emerytalny - art. 24 ust. 5 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 710 z późn. zm.).

Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne pracowników ustala się, stosując przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe tych osób, z zastrzeżeniem, że przy ustalaniu podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne:

• uwzględnia się wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy,
   
• nie stosuje się jej ograniczenia do trzydziestokrotności przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego,
   
• podstawę pomniejsza się o kwoty składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i chorobowe w części finansowanej przez pracowników (art. 81 ust. 1, 5, 6 ustawy zdrowotnej).

Składka na ubezpieczenie zdrowotne wynosi 9% podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony powyżej i jest finansowana przez pracownika. Z tym że składkę za pracownika jako płatnik oblicza, pobiera z dochodu pracownika i odprowadza pracodawca. Składka ta podlega odliczeniu od podatku dochodowego od osób fizycznych - na zasadach określonych w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), dalej ustawie o pdof, czyli w wysokości nieprzekraczającej 7,75% podstawy wymiaru.

W razie gdy obliczona składka zdrowotna w wysokości 9% podstawy wymiaru jest wyższa od zaliczki na podatek dochodowy, to na mocy art. 83 ust. 1 ustawy zdrowotnej - płatnik wymieniony w art. 85 ust. 1-13 ustawy zdrowotnej (np. pracodawca) dokonuje obniżenia tej składki do wysokości zaliczki.

W przypadku nieobliczania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych przez płatnika, od przychodów stanowiących podstawę wymiaru składki, zgodnie z przepisami ustawy o pdof, składkę obliczoną za poszczególne miesiące obniża się do wysokości 0 zł (art. 83 ust. 2 ustawy zdrowotnej).

Jeżeli podstawę obliczenia składki na ubezpieczenie zdrowotne stanowi:

1) przychód ubezpieczonego wolny od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 23c oraz pkt 46 ustawy o pdof, od którego płatnik nie oblicza zaliczki na ten podatek,

2) przychód członka służby zagranicznej wykonującego obowiązki służbowe w placówce zagranicznej, z wyłączeniem dodatku zagranicznego i innych świadczeń przysługujących tym osobom,

3) przychód ubezpieczonego wolny od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 74 ustawy o pdof, od którego płatnik nie oblicza zaliczki na ten podatek, w stosunku do ubezpieczonych, o których mowa w art. 66 ust. 1 pkt 16 ustawy zdrowotnej,

4) przychód ubezpieczonego zwolniony od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych, od którego płatnik nie oblicza zaliczki na ten podatek, w stosunku do ubezpieczonych, o których mowa w art. 66 ust. 1 pkt 1 i 16 ustawy zdrowotnej,

5) inny niż wymieniony w pkt 4 przychód ubezpieczonego, od którego płatnik nie oblicza zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych na podstawie art. 32 ust. 6 ustawy o pdof,

6) przychód z tytułu wykonywania pracy na podstawie umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, lub przychód z tytułu pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, od którego, na mocy przepisów ustawy o pdof, pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy

- składkę na ubezpieczenie zdrowotne płatnik oblicza zgodnie z przepisami art. 79 i 81 ustawy zdrowotnej (art. 83 ust. 3 ustawy zdrowotnej).

Za pracownika, który urodził się po 31 grudnia 1948 r. i wykonuje prace w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, o których mowa w art. 3 ust. 1 i 3 ustawy pomostowej, zwane w dalszej części pracami szczególnymi, pracodawca z własnych środków opłaca też składkę na Fundusz Emerytur Pomostowych (dalej FEP). O powyższym stanowi art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz. U. z 2015 r. poz. 965 z późn. zm.), dalej ustawy pomostowej. W myśl art. 35 ust. 2 ustawy pomostowej, obowiązek opłacania składek na FEP za pracownika spełniającego powyższe warunki powstaje z dniem rozpoczęcia wykonywania przez niego pracy szczególnej, a ustaje z dniem zaprzestania wykonywania tej pracy. Podstawę wymiaru składki na FEP stanowi podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, określona w art. 18 ust. 1-2 oraz w art. 21 ustawy o sus (art. 36 ust. 2 ustawy pomostowej). Przy ustalaniu podstawy wymiaru składki na FEP stosuje się ograniczenie do rocznej kwoty granicznej (czyli w 2016 r. do kwoty 121.650 zł).

Rozliczenia składek ZUS płatnik dokonuje w deklaracji rozliczeniowej ZUS DRA. Do deklaracji rozliczeniowej załącza imienne raporty miesięczne dotyczące każdego ubezpieczonego.

Płatnik składek w imiennym raporcie miesięcznym (lub korygującym) sporządzonym za pracownika oraz w deklaracji rozliczeniowej miesięcznej (lub korygującej) uwzględnia należne składki na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne od wszystkich dokonanych lub postawionych do dyspozycji pracownika wypłat - od pierwszego do ostatniego dnia miesiąca kalendarzowego, którego deklaracja dotyczy - stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia (§ 2 ust. 6 rozporządzenia w sprawach rozliczania składek). Oznacza to, że wypłacane (lub postawione do dyspozycji) emerytowi (lub renciście) w danym miesiącu kalendarzowym przychody stanowiące podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia wykazuje się w raporcie rozliczeniowym ZUS RCA sporządzonym za miesiąc, w którym nastąpiła wypłata (postawienie do dyspozycji) - bez względu na to, za jaki okres wypłaty te są należne.

W razie gdy pracownik przez część miesiąca nie wykonywał pracy, np. w związku z przebywaniem na zwolnieniu lekarskim, urlopie bezpłatnym, to okres ten płatnik składek wykazuje w raporcie ZUS RSA.

Składki na Fundusz Pracy i FGŚP

Na wstępie należy wyjaśnić, że pracodawca nie opłaca składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (FGŚP) za pracowników, którzy osiągnęli wiek wynoszący co najmniej 55 lat dla kobiet i co najmniej 60 lat dla mężczyzn. Tak wynika z art. 104b ust. 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 645 z późn. zm.), dalej ustawy o promocji zatrudnienia, oraz z art. 9b ust. 2 ustawy z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1256).

Jeżeli pracownik osiągnął wiek odpowiednio 55 lat kobieta lub 60 lat mężczyzna w trakcie miesiąca kalendarzowego, to pracodawca jest zwolniony z opłacania za niego składek na Fundusz Pracy i FGŚP dopiero od następnego miesiąca. Jedynie w przypadku, gdy wiek ten pracownik osiąga w pierwszym dniu danego miesiąca (55. lub 60. urodziny przypadają pierwszego dnia miesiąca), pracodawca nie ma obowiązku opłacania składek na ww. Fundusze już od tego miesiąca.

Pracodawca od kilku lat zatrudnia pracownika, który 3 października 2016 r. ukończył 60 lat. Zatem pracodawca od listopada 2016 r. nie opłaca za niego składek na Fundusz Pracy i FGŚP.

Gdyby pracownik wiek 60 lat osiągnął 1 października 2016 r., to pracodawca nie opłacałby za niego składek na Fundusz Pracy i FGŚP od października 2016 r.

Jeżeli osoba pobierająca świadczenie nie osiągnęła wieku odpowiednio co najmniej 55 lat - kobieta i co najmniej 60 lat - mężczyzna, to pracodawca ustala obowiązkową składkę na Fundusz Pracy od kwot stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (bez stosowania rocznego ograniczenia), wynoszących w przeliczeniu na okres miesiąca, co najmniej minimalne wynagrodzenie za pracę, a w przypadku pracowników w pierwszym roku pracy co najmniej 80% minimalnego wynagrodzenia.

W przypadku gdy kwoty stanowiące podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe pochodzą z różnych źródeł, obowiązek opłacania składek na Fundusz Pracy powstaje wtedy, gdy łączna kwota stanowiąca podstawę wymiaru składek na przedmiotowe ubezpieczenia wynosi co najmniej minimalne wynagrodzenie za pracę, a w przypadku pracownika w pierwszym roku pracy co najmniej 80% minimalnego wynagrodzenia (art. 104 ust. 3 ustawy o promocji zatrudnienia). Osoba, do której powyższe ma zastosowanie, składa stosowne oświadczenie każdemu pracodawcy bądź w oddziale ZUS, jeżeli sama opłaca składki na ubezpieczenia społeczne (art. 104 ust. 4 ustawy o promocji zatrudnienia).

Składek na Fundusz Pracy za zatrudnionych pracowników o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności nie opłacają:

• przedsiębiorcy Polskiego Związku Głuchych i Polskiego Związku Niewidomych oraz Związku Ociemniałych Żołnierzy Rzeczypospolitej Polskiej,
   
• Towarzystwo Opieki nad Ociemniałymi,
   
• Zakład Opieki dla Niewidomych w Laskach oraz zakłady aktywności zawodowej.

Pracodawcy objęci działaniem ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy zobowiązani są do opłacania za zatrudnionych pracowników (również emerytów i rencistów) składki na FGŚP, z zastrzeżeniem wieku wskazanego na wstępie. Składki te ustala się od wypłat stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (bez stosowania rocznego ograniczenia). Składka na FGŚP obciąża koszty działalności pracodawcy. Składki tej nie opłaca się za małżonka pracodawcy, a także jego dzieci własne, dzieci drugiego małżonka i dzieci przysposobione, rodziców, macochę i ojczyma oraz osoby przysposabiające, a także rodzeństwo, wnuków, dziadków, zięciów i synowe, bratowe, szwagierki i szwagrów oraz osób wykonujących pracę zarobkową w gospodarstwie domowym.

Uwaga: Pracodawcy oraz inne jednostki organizacyjne nie opłacają składek na Fundusz Pracy za zatrudnionych pracowników powracających z urlopu macierzyńskiego, urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego, urlopu rodzicielskiego lub urlopu wychowawczego w okresie 36 miesięcy począwszy od pierwszego miesiąca po powrocie z urlopu macierzyńskiego, urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego, urlopu rodzicielskiego lub urlopu wychowawczego. Tak stanowi art. 104a ustawy o promocji zatrudnienia. Analogicznie w ww. okresie za tych pracowników pracodawcy nie opłacają składki na FGŚP - art. 9a ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy.

Rozliczenia składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, na Fundusz Pracy i na FGŚP oraz na FEP, a także zasiłków wypłaconych w danym miesiącu kalendarzowym należy dokonać w jednej deklaracji rozliczeniowej. Naliczone przez pracodawcę składki wykazuje się odpowiednio w imiennych raportach miesięcznych i w deklaracji rozliczeniowej po zaokrągleniu do pełnych groszy w górę, jeżeli końcówka jest równa lub wyższa od 0,50 grosza, lub w dół, jeżeli jest niższa od 0,50 grosza (§ 5 ust. 2 rozporządzenia w sprawach rozliczania składek).

Wspomnijmy, że od uzyskanego przez emeryta (rencistę) przychodu pracodawca pobiera zaliczkę na podatek dochodowy na takich samych zasadach, jak za pozostałych pracowników. Przy czym, ustalając zaliczkę na podatek dochodowy, nie zmniejsza jej o kwotę zmniejszającą podatek. Kwotę tę uwzględnia ZUS przy pobieraniu zaliczki na podatek dochodowy od wypłacanego świadczenia emerytalno-rentowego (art. 32 ust. 3 ustawy o pdof).

Zakład pracy zatrudnił od 1 października 2016 r. na podstawie umowy o pracę emeryta w wieku 62 lat w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem wynoszącym 1.900 zł. Od uzyskanego przez pracownika w październiku 2016 r. przychodu zakład pracy dokonał następujących wyliczeń:

1) składek na ubezpieczenia społeczne finansowanych przez pracownika-emeryta w kwocie 260,49 zł, w tym:

• emerytalna - 185,44 zł (1.900 zł x 9,76%),
   
• rentowe - 28,50 zł (1.900 zł x 1,5%),
   
• chorobowa - 46,55 zł (1.900 zł x 2,45%),

2) składek na ubezpieczenia społeczne finansowanych przez pracodawcę w kwocie 331,74 zł, w tym:

• emerytalna - 185,44 zł (1.900 zł x 9,76%),
   
• rentowe - 123,50 zł (1.900 zł x 6,5%),
   
• wypadkowa - 22,80 zł (1.900 zł x 1,20%*⁾),

3) składki na ubezpieczenie zdrowotne w kwocie 147,56 zł (1.900 zł - 260,49 zł) x 9%,
     z tego do odliczenia od podatku w kwocie 127,06 zł (1.900 zł - 260,49 zł) x 7,75%,

4) zaliczki na podatek dochodowy:

• podstawa opodatkowania:
  1.900 zł - 111,25 zł - 260,49 zł = 1.528,26 zł, po zaokrągleniu 1.528 zł,
   
• zaliczka na podatek dochodowy:
  1.528 zł x 18% = 275,04 zł,
   
• zaliczka na podatek dochodowy do przekazania do urzędu skarbowego:
  275,04 zł - 127,06 zł = 147,98 zł, po zaokrągleniu 148 zł,

5) do wypłaty: 1.900 zł - 260,49 zł - 147,56 zł - 148 zł = 1.343,95 zł.

Uwaga*⁾: Przyjęto, że właściwa dla zakładu pracy stopa procentowa składki wypadkowej wynosi 1,20%; do wynagrodzenia pracownika stosuje się podstawowe koszty uzyskania przychodów.

Płatnik składek przesyła w tym samym terminie deklarację rozliczeniową, imienne raporty miesięczne oraz opłaca składki za dany miesiąc, nie później niż:

• do 5. dnia następnego miesiąca - dla jednostek budżetowych i samorządowych zakładów budżetowych,
   
• do 10. dnia następnego miesiąca - dla osób fizycznych opłacających składki wyłącznie za siebie,
   
• do 15. dnia następnego miesiąca - dla pozostałych płatników.

Uwaga: W przypadku gdy ostatni dzień terminu opłacania składek przypada na sobotę lub dzień ustawowo wolny od pracy, za ostatni dzień terminu uważa się następny dzień po dniu lub dniach wolnych od pracy (art. 12 § 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa - Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm., w związku z art. 31 ustawy o sus).