Ustalanie prawa do wynagrodzenia chorobowego

Zgodnie z art. 92 K.p., pracownik niezdolny do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną zachowuje prawo do wynagrodzenia za okres do 33 dni w roku kalendarzowym. Natomiast pracownik, który ukończył 50. rok życia, zachowuje prawo do wynagrodzenia za okres do 14 dni w roku kalendarzowym (dotyczy to niezdolności pracownika do pracy przypadającej po roku kalendarzowym, w którym ukończył 50 lat).

Pracownik, który w lipcu 2016 r. ukończył 50 lat, był niezdolny do pracy z powodu choroby od 1 grudnia 2016 r. do 31 stycznia 2017 r. Pracodawca wypłacił wynagrodzenie chorobowe za okres:

• od 1 do 31 grudnia 2016 r., tj. za 31 dni z limitu 33 dni przysługujących w 2016 r.,
   
• od 1 do 14 stycznia 2017 r., tj. za 14 dni z limitu 14 dni przysługujących w 2017 r. (niezdolność do pracy trwała w roku przypadającym po roku kalendarzowym, w którym pracownik ukończył 50 lat).

Za czas niezdolności do pracy od 15 do 31 stycznia 2017 r. pracownik otrzymał zasiłek chorobowy.
 

W takim przypadku do okresu 33 (14) dni niezdolności do pracy wlicza się okresy wypłaty wynagrodzenia chorobowego przed zmianą pracodawcy lub przed podjęciem dodatkowego zatrudnienia.

Pracownik zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy, od 1 kwietnia 2017 r. podjął u innego pracodawcy dodatkowe zatrudnienie na 1/4 etatu. W lutym 2017 r. był niezdolny do pracy przez okres 23 dni, za które otrzymał wynagrodzenie chorobowe. Ponownie chorował od 2 do 15 czerwca 2017 r. (14 dni), nabywając u obydwu pracodawców prawo do:

• wynagrodzenia chorobowego za okres od 2 do 11 czerwca 2017 r. (za 10 dni choroby, tj. 33 dni - 23 dni),
   
• zasiłku chorobowego za okres od 12 do 15 czerwca 2017 r.

W przypadku, gdy nieprzerwana niezdolność do pracy z powodu choroby przypada na przełomie roku kalendarzowego, a 31 grudnia pracownik ma prawo do wynagrodzenia chorobowego, pracownikowi od 1 stycznia nadal przysługuje to wynagrodzenie. Okres 33 (14) dni, za który w nowym roku kalendarzowym przysługuje wynagrodzenie, należy liczyć od 1 stycznia. Natomiast w sytuacji, gdy nieprzerwana niezdolność do pracy przypada na przełomie roku kalendarzowego, a 31 grudnia pracownik ma prawo do zasiłku chorobowego, od 1 stycznia pracownikowi przysługuje nadal zasiłek chorobowy za cały okres nieprzerwanej niezdolności do pracy. Prawo do wynagrodzenia chorobowego przysługuje pracownikowi po przerwie w niezdolności do pracy (por. ust. 5 i 6 komentarza ZUS do ustawy zasiłkowej).

Prawo do wynagrodzenia chorobowego ustala się na zasadach obowiązujących przy ustalaniu prawa do zasiłku chorobowego. Oznacza to, że warunkiem jego nabycia jest posiadanie trzydziestodniowego okresu wyczekiwania (o okresie wyczekiwania piszemy w dalszej części niniejszego opracowania). Dni niezdolności do pracy przypadających w okresie wyczekiwania nie wlicza się do limitu 33 (14) dni w roku kalendarzowym. Do limitu tego nie wlicza się także okresów niezdolności do pracy przypadających w czasie urlopu bezpłatnego, wychowawczego oraz w okresie tymczasowego aresztowania lub odbywania kary pozbawienia wolności.

Pracownik zatrudniony po raz pierwszy od 5 maja 2017 r. stał się niezdolny do pracy z powodu choroby od 25 maja do 10 czerwca 2017 r. (17 dni). Okres wyczekiwania na prawo do wynagrodzenia chorobowego zakończył się po upływie 30 dni od dnia zatrudnienia, tj. 3 czerwca 2017 r. Pracownik otrzymał wynagrodzenie chorobowe za okres od 4 do 10 czerwca 2017 r. (7 dni). W razie ponownej niezdolności do pracy w 2017 r. z limitu 33 dni pracownikowi pozostało do wykorzystania jeszcze 26 dni (33 dni - 7 dni).
 

Jeśli jednak po okresie pobierania zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego (nawet bezpośrednio po tym okresie) pracownik stanie się niezdolny do pracy z innych przyczyn niż wypadek przy pracy lub choroba zawodowa, pracownikowi za okres niezdolności do pracy przysługuje wynagrodzenie, o którym mowa w art. 92 K.p. (oczywiście, jeżeli w danym roku kalendarzowym nie wykorzystał limitu 14 lub 33 dni).

Nadmieniamy, że na takich samych zasadach jak pracownicy, prawo do wynagrodzenia chorobowego nabywają osoby wykonujące pracę nakładczą oraz osoby odbywające służbę zastępczą. Takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z 14 kwietnia 2000 r. (sygn. akt II UKN 507/99, OSNP 2001/20/624).